IgG-subklassen worden bepaald bij de diagnostiek van ernstige recidiverende, vooral bacteriële infecties en bij onbegrepen verlaagde gehaltes van totaal IgG. Volledige afwezigheid van een subklasse door afwezigheid van het coderende gen komt slechts sporadisch voor. Verlaagde gehaltes van een subklasse zijn vooral het gevolg van stoornissen in de regulering van de synthese en kunnen van voorbijgaande aard zijn, zeker bij kinderen op jonge leeftijd. Bij kinderen is een verlaging van IgG2 de meest voorkomende subklasse deficiëntie, terwijl bij volwassenen IgG1- of IgG3-verlagingen vaker voorkomen. IgG3-verlagingen zijn vaak geassocieerd met sinopulmonale infecties. Verhoogde gehaltes van subklassen kunnen voorkomen bij chronische ontstekingen, auto-immuunziekten en infecties, en bij multipel myeloom of B-cellymfoom.